Με τίτλο “The island of Aphrodite’s ancestors”, το σύντομο άρθρο του BBC Travel, παρουσιάζει τα Κύθηρα μέσα από μια ματιά αυθεντική. Μέσα από τη ματιά ενός επισκέπτη του νησιού, που βίωσε μια όμορφη εμπειρία. Η Katherine LaGrave, που υπογράφει το άρθρο, κάνει και ιδιαίτερη μνεία στα μονοπάτια του νησιού, τα οποία οργανώθηκαν από το Paths of Greece, σε συνεργασία με το Κυθηραϊκό Ίδρυμα Πολιτισμού και Ανάπτυξης (ΚΙΠΑ). Μπορείτε να το διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο (στα αγγλικά): http://www.bbc.com/travel/feature/20131210-the-island-of-aphrodites-ancestors
Σας ευχόμαστε ένα ευτυχισμένο 2014! Επειδή όμως η ευτυχία δεν εξαρτάται μόνο από τις ευχές και από την τύχη, αλλά και από την προσωπική μας προσπάθεια, σας αφιερώνουμε ένα ποίημα του Ισπανού ποιητή Antonio Machado (1875 – 1939).
“Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος”
Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος
Όλα περνούν κι όλα μένουν,
αλλά δικό μας είναι το να περνάμε
να περνάμε κάνοντας δρόμους,
δρόμους πάνω στη θάλασσα.
..
Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα,
ούτε ν’ αφήσω στη μνήμη
των ανθρώπων το τραγούδι μου.
..
Εγώ αγαπώ τους ανεπαίσθητους κόσμους,
τους αβαρείς και αβρούς,
σαν σαπουνόφουσκες.
Μ’ αρέσει να τους βλέπω να ζωγραφίζονται
από ήλιο και πορφύρα, να πετάνε
κάτω από το γαλανό ουρανό, να πάλλουν
κι αμέσως να σπάνε…
Ποτέ δεν κυνήγησα τη δόξα…
..
Διαβάτη, τα ίχνη σου είναι
μόνο ο δρόμος και τίποτε άλλο
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος,
ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας…
..
Βαδίζοντας γίνεται ο δρόμος
και γυρίζοντας το βλέμμα πίσω
φαίνεται το μονοπάτι
που ποτέ δε θα ξαναπατήσεις
..
Διαβάτη δεν υπάρχει δρόμος
μόνο απόνερα στη θάλασσα.
..
(Μτφ. από το ισπανικό ποιήμα του Antonio Machado “Caminante, no hay camino”. Πηγή: www.poiein.gr)
Το σαββατοκύριακο 7-8/12/2013, παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικού ενδιαφέροντος συνέδριο για την ανάπτυξη των μονοπατιών στην Ελλάδα. Το συνέδριο διοργανώθηκε από την Ελληνογερμανική συνέλευση (www.grde.eu), στο Λιτόχωρο Πιερίας. Οι ομιλητές ήταν είτε από την Ελλάδα, είτε από τη Γερμανία. Οι Έλληνες ομιλητές παρουσιάσαμε την κατάσταση της πεζοπορίας στην Ελλάδα, με έμφαση στο τεράστιο δυναμικό της χώρας, αλλά στην έλλειψη οργάνωσης, τεχνογνωσίας αλλά και προβολής. Οι Γερμανοί ομιλητές, που εκπροσώπησαν οργανώσεις από τη Γερμανία και το Λουξεμβούργο αλλά και πανευρωπαϊκές, παρουσίασαν πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για το πώς πρέπει να αναπτύσσεται σωστά ένα δίκτυο μονοπατιών, από τους καθαρισμούς και τη σηματοδότηση, έως την προβολή του δικτύου και τη διαχείριση των τουριστών. Ειδική ενότητα αφιερώθηκε και στην προσβασιμότητα των διαδρομών από άτομα σε αμαξίδιο. Αποφασίσαμε η προσπάθεια αυτή να μην τελειώσει με τη λήξη του συνεδρίου. Θα σας ενημερώσουμε σύντομα για τα επόμενα βήματα.
Στα τέλη Νοεμβρίου, ολοκληρώσαμε την διάνοιξη νέου μικρού μονοπατιού που προσφέρει πιο εύκολη προσέγγιση στην Τρύπια Σπηλιά Υμηττού. Με την ευκαιρία, σας παρουσιάζουμε μια όμορφη διαδρομή που διέρχεται και από εκεί. Είναι ότι πρέπει για μονοήμερη εξόρμηση στο βουνό! Η διαδρομή αυτή ξεκινάει κοντά στο Κορωπί, ανάμεσα στο λόφο του Προφήτη Ηλία και του Μαυροβουνίου, και καταλήγει στην Τερψιθέα Γλυφάδας. Έχει τη δυσκολία πως θα πρέπει κάποιος να έρθει να σας πάρει όταν τελειώσετε το περπάτημα, ή να έχετε αφήσει κάποιο αμάξι στην πλευρά που θα καταλήξετε.
Το μονοπάτι διασχίζει τον Υμηττό από τα Ανατολικά προς τα Δυτικά. Στο τέλος του χωματόδρομου από την πλευρά του Κορωπίου, η ανάβαση αρχίζει από την Σφηττία οδό, την οποία διανοίξαμε το καλοκαίρι. Η Σφηττία οδός είναι ένας αρχαίος δρόμος ο οποίος ένωνε το Θορικό της Λαυρεωτικής με την πύλη του Ολυμπιείου της Αθήνας. Σύμφωνα με την παράδοση, από τη Σφηττία οδό πέρασε ο μισός στρατός του Πάλλα, κινούμενος εναντίον του αδελφού του Αιγέα, που ήταν βασιλιάς της Αθήνας. Ο δρόμος ήταν σε χρήση μέχρι το 1950, όπου οι παραγωγοί των γύρω περιοχών το περπατούσαν για να πουλήσουν σύκα, ελιές, σταφύλια, στάχτη και άλλα προϊόντα στην Αθήνα. Η Σφηττία οδός διέρχεται από το διάσελο της Ντούκας. Το διάσελο αυτό είναι το χαμηλότερο όλου του Υμηττού (454m). Ονομάζεται και διάσελο του Σταυρού, από έναν μεταλλικό σταυρό που εγκαταστάθηκε εκεί στις αρχές του 20ου αιώνα. Πιθανολογείται πως ο σταυρός τοποθετήθηκε μετά από τη δολοφονία στο μέρος αυτό κάπου κατοίκου της περιοχής. Σήμερα διακρίνονται μόνο ίχνη του μεταλλικού αυτού σταυρού.
Στο σημείο αυτό το μονοπάτι μας αφήνει τη Σφηττία οδό η οποία κατηφορίζει. Η πορεία μας συνεχίζει νότια, προς το Μαυροβούνι. Περνάμε άλλο ένα μικρό διάσελο, όπου φαίνονται τα θεμέλια αρχαίου πύργου. Δεν μας εκπλήσσει η ύπαρξη αρχαίου πύργου στο σημείο αυτό, καθώς από το σημείο βλέπει κανείς καθαρά από την Άνδρο και την Εύβοια έως τα Γεράνεια και την Πελοπόννησο! Εδώ κάπου σταματάνε τα αρχαιολογικά μνημεία της διαδρομής, και αρχίζει το τμήμα του σπηλαιολογικού ενδιαφέροντος. Το μονοπάτι αποκτάει κατηφορική κλίση, και σύντομα φτάνει στην πρώτη διασταύρωση με μικρό, δύσβατο μονοπάτι, που οδηγεί στην Σπηλιά του Μαυροβουνίου. Η Σπηλιά αυτή είναι αρκετά μικρή, και έχει κάποιες εικόνες μέσα. Στο βαθύτερο σημείο της, με αρκετή φαντασία μπορεί κανείς να δει ένα κεφάλι τέρατος!
Συνεχίζοντας το περπάτημα, λίγο πιο κάτω βρίσκουμε τη Στρογγυλή σπηλιά. Και αυτή είναι μικρή σε μέγεθος και η είσοδός της έχει στρογγυλό σχήμα, όπως δηλώνει και το όνομά της. Η ανάβαση στη σπηλιά απαιτεί λίγες γνώσεις αναρρίχησης, και η κατάβαση οπωσδήποτε τη χρήση σχοινιού. Στο εσωτερικό της έχει ένα δεύτερο θάλαμο. Λίγες δεκάδες μέτρα μετά τη Στρογγυλή σπηλιά, συναντάμε μικρό ανηφορικό μονοπάτι το οποίο οδηγεί στην Τρύπια Σπηλιά. Η σπηλιά λέγεται “Τρύπια” καθώς από την οροφή της έχει μείνει μόνο η αψίδα της εισόδου. Η υπόλοιπη οροφή έχει καταρρεύσει, δημιουργώντας ένα πολύ εντυπωσιακό τοπίο. Όπως αναφέραμε και πιο πάνω, ανοίξαμε ένα νέο μονοπάτι που ανεβαίνει στη σπηλιά, ώστε η πρόσβαση να είναι εύκολη. Στο εσωτερικό της σπηλιάς το μονοπάτι συνεχίζει και οδηγεί στο πάνω μέρος της αψίδας της εισόδου. Έχει όμως δύο δύσκολα περάσματα και θέλει πολλή προσοχή. Μετά την Τρύπια Σπηλιά, μπορείτε βεβαίως να επιστρέψετε στο Κορωπί, αλλά σας προτείνουμε να συνεχίσετε προς την Τερψιθέα Γλυφάδας. Κατηφορίζοντας θα μπορέσετε να απολαύσετε το όμορφο πευκοδάσος, και την άπλετη θέα προς τα δυτικά.
Παρακάτω θα βρείτε το αρχείο GPS της διαδρομής
Powered by Wikiloc
Το καλοκαίρι του 2013, αναλάβαμε τη σηματοδότηση τριών μονοπατιών στη Σέριφο. Το δίκτυο μονοπατιών του νησιού είχε σηματοδοτηθεί και παλαιότερα, αλλά η σήμανση χρειαζόταν πια αντικατάσταση. Η νέα σήμανση έγινε με την ευγενική χορηγία της εταιρίας ΜΕΚ Κατασκευαστική, σε συνεργασία με το Δήμο Σερίφου. Πέραν της ανανέωσης της σηματοδότησης με μπογιά (άσπρο και κόκκινο χρώμα), προσθέσαμε και πινακίδες κατεύθυνσης, καθώς και πινακίδες πληροφοριών, στην αρχή της κάθε διαδρομής. Επιλέξαμε τη χρήση μεταλλικών πινακίδων, για να παραμείνουμε στην ίδια γραμμή με τις προηγούμενες πινακίδες, αλλά και διότι στη Σέριφο, που είναι ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς μετάλλου στην Ελλάδα, αρμόζει πιο πολύ η χρήση του μετάλλου, παρά του ξύλου για τη σήμανση.
Σχεδιάσαμε επίσης το λογότυπο των μονοπατιών, το οποίο ονομάσαμε Walking Serifos – Μονοπάτια από σίδηρο και πέτρα. Πάνω από το Walking Serifos φαίνεται ένα βατραχάκι που πηδάει. Αυτό δείχνει τη σύνδεση με την ιστορία και τη φύση του νησιού, καθώς τα αρχαία χρόνια, ο βάτραχος ήταν το σύμβολο του νησιού. Επίσης, ο υπότιτλος “Μονοπάτια από σίδηρο και πέτρα” αντικατοπτρίζει τη γεωλογία του νησιού, αλλά και τη μυθολογία του, η οποία δεν είναι άλλη από την ιστορία του Περσέα ο οποίος με το κεφάλι της Μέδουσας πέτρωσε όλο το νησί.
Σας προσκαλούμε να πάτε να περπατήσετε τα μονοπάτια αυτά την Άνοιξη!
Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από το ταξίδι που έκανα στην Πελοπόννησο με τον καλό μου φίλο το Χούλιο, από το Μεξικό. Με το Χούλιο έχουμε περπατήσει σε διάφορα μέρη του κόσμου, από το Νεπάλ μέχρι την Ισλανδία. Ήρθε φέτος για δεύτερη φορά στην Ελλάδα, με σκοπό να εξερευνήσουμε μαζί την Πελοπόννησο και την Ήπειρο. Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας από την Αθήνα, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πρόγραμμα, αλλά με σκοπό να εξοντοθούμε στο περπάτημα και στις εικόνες. Και για τους δύο μας, αυτού του είδους η κούραση είναι τόσο ευχάριστη, που περισσότερο με ξεκούραση μας φαίνεται… Στο ταξίδι μας, που κράτησε τέσσερις μέρες, είδαμε τον Ισθμό, την Επίδαυρο, το Ναύπλιο με το Παλαμίδι, τα χωριά του Πάρνωνα, τη Μονεμβασιά, το Γεράκι, τον Ταΰγετο, τη Μάνη και το Ταίναρο, την Καλαμάτα, το Πολυλίμνιο, την Πύλο, τη Γιάλοβα, τη Βοϊδοκοιλιά, την Ολυμπία, τη Φολόη, καθώς και τα ορεινά χωριά της δυτικής Κυλλήνης. Μόνο αυτά!
Όλα εντυπωσιακά. Μέρη γεμάτα ιστορία. Μέρη όπου η φύση σ’αγκαλιάζει και σε γεμίζει δύναμη και ενέργεια. Και το πιο αστείο; Το ότι μπορεί κανείς να επαναλάβει τον “γύρο της Πελοποννήσου” βλέποντας εξίσου εντυπωσιακά τοπία και μνημεία, χωρίς να περάσει από τα ίδια μέρη! Ας το αφήσουμε για την επόμενη φορά όμως. Η κάθε μέρα μας έκρυβε νέες εκπλήξεις, αλλά μία από αυτές ήταν τόσο ξεχωριστή, που για ‘μένα, και νομίζω και για το Χούλιο, ήταν ίσως η πιο εντυπωσιακή μέρα ταξιδιού που είχαμε ποτέ!
Ξυπνήσαμε χαράματα, βλέποντας την ανατολή από το καταφύγιο του Ταϋγέτου. Μαζέψαμε γρήγορα τις σκηνές μας, και ξεκινήσαμε την ανηφορική πορεία προς την κορυφή του ιερού βουνού της Σπάρτης. Η κορυφή, στα 2407 μέτρα, ονομάζεται Προφήτης Ηλίας, αλλά και Πυραμίδα, καθώς, λόγω του σχήματός της, κάποιοι ισχυρίζονται πως την λάξευσαν οι αρχαίοι. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να μπουν σε τέτοιους μπελάδες οι Σπαρτιάτες! Καθώς ανεβαίναμε, συναντήσαμε κι ένα ζευγάρι αυστριακών, οι οποίοι κατηφόριζαν προς το καταφύγιο με ποδήλατα! Έιχαν περάσει το βράδυ στην κορυφή, και τώρα κατηφόριζαν “προς το καλοκαίρι”, όπως μας είπαν, καθώς τη νύχτα ξεπάγιασαν εκεί πάνω…
Μετά από περίπου ένα τρίωρο πορείας, η οποία γινόταν όλο και πιο εντυπωσιακή, με τη θέα να μην έχει όρια, φτάσαμε κι εμείς στην κορυφή της Πελοποννήσου! Τα λόγια βεβαίως περιττά. Το μέρος πιο επιβλητικό απ’όσο περίμενα, με τα δίχως σκεπή κτίσματα των παλιών, και το ταλαιπωρημένο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Προσπάθησα να σκεφτώ το δέος που θα προκαλούσε στους αρχαίους η ανάβαση αυτή, αλλά και το να κοιτάς προς τη Σπάρτη χωρίς να σε τυφλώνει η αντανάκλαση από τους εκατοντάδες ηλιακούς θερμοσίφωνες! Αφού εξαντλήσαμε κάθε δυνατό σημείο φωτογραφίας, αρχίσαμε την κατηφόρα, σκεπτόμενοι συνεχώς τους Αυστριακούς φίλους μας που την κατέβηκαν λίγες ώρες νωρίτερα με ποδήλατο! Μας φάνταζε κατόρθωμα φοβερό!
Από το καταφύγιο του Ταϋγέτου πήραμε το Νίβα που είχα άλλη μια φορά δανειστεί από τον πατέρα μου, και κατευθυνθήκαμε προς το Σπήλαιο του Διρού. Δεν είχα πει τίποτα στο Χούλιο για το μέγεθος του σπηλαίου, ούτε και για τη βαρκάδα μήκους ενός χιλιομέτρου… Αντικρύσαμε τα θαύματα που έκρυβαν τα έγκατα της γης. Παρ’όλη τη θέα που είχαμε γευθεί το πρωί στο βουνό, τα μάτια μας δεν χόρταιναν να βλέπουν τους φοβερούς υπόγειους σχηματισμούς. Αποκορύφωμα νομίζω ήταν η αίθουσα της “Χρυσής Βροχής”, όπως την είχε ονομάσει ο Κυθήριος Ιωάννης Πετρόχειλος όταν χαρτογραφούσε το σπήλαιο… Δείτε τη φωτογραφία και θα καταλάβετε. Βλέποντας την έξοδο του σπηλαίου, δεν θέλαμε να βγούμε… Σαν παιδιά θέλαμε κι άλλη εξερεύνηση, κι άλλες εκπλήξεις. Οι οποίες όμως ήρθαν μόλις αντικρύσαμε την εκπληκτική εικόνα της θάλασσας με τα μανιάτικα βουνά από πίσω, και τις πολύχρωμες βαρκούλες διάσπαρτες στον μικρό κόλπο. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την αίσθηση που προκαλεί αυτή η τόσο έντονη εναλλαγή εικόνων. Δεν είχαμε όμως ακόμα τελειώσει!
Μετά το Διρό, ρίξαμε μια σύντομη βουτιά στα καταγάλανα νερά, και συνεχίσαμε για τη Βάθεια, το ξακουστό χωριό της Μάνης με τους αμέτρητους πύργους (περί τους 70), χτισμένο σαν κάστρο, στην κορυφή ενός μικρού λόφου. Εγκατάλειψη, ψεύτικη αναστήλωση. Μόνο τα χρώματα του απογεύματος, καθώς ο ήλιος σιγά σιγά κατηφόριζε, εδίναν μια ζωντάνια στον οικισμό αυτό του 18ου αιώνα. Κι ένας σκύλος που γαύγιζε ακατάπαυστα από ένα περβάζι. Είναι κρίμα τους λιγοστούς παραδοσιακούς μας οικισμούς να τους κάνουμε καλοκαιρινά θέρετρα με ψευτοπολυτελείς ανέσεις. Η λύση κατά τη γνώμη μου βρίσκεται στο αυθεντικό και στο πάντρεμά του με νέες πρωτοπόρες ιδέες, όχι στην αυστηρή απομίμηση του παλιού. Τις ίδιες εικόνες είδαμε μια εβδομάδα μετά και στα Ζαγοροχώρια. Χωριά με τουρίστες αλλά δίχως χωρικούς. Θα τα πούμε σε επόμενο άρθρο όμως για αυτά.
Στη Βάθεια πρέπει να βγάλαμε πάνω από 150 φωτογραφίες. Ούτε να προσπαθούσαμε να αποτυπώσουμε τον οικισμό σπιθαμή προς σπιθαμή! Αλλά ο ήλιος είχε πλησιάσει αρκετά το δυτικό ορίζοντα, κι έτσι συνεχίσαμε βιαστικά την πορεία μας προς τα Νότια. Στόχος μας να δούμε το ηλιοβασίλεμα από το νοτιότερο σημείο της Πελοποννήσου, τον Κάβο Ματαπά, κοινώς γνωστό ως Ακρωτήριο Ταίναρο. Καθ’όλο το μήκος του μονοπατιού, ο Φάρος δεν φαίνεται καθόλου, κι έτσι δεν γνωρίζαμε αν θα τα καταφέρουμε. Το ίδιο υποθέσαμε αγνοούσε και μια όμορφη γαλλίδα η οποία μας προσπέρασε τρέχοντας. Η αλήθεια είναι πως αγχωθήκαμε λίγο, αλλά δεν είμασταν έτοιμοι για τρέξιμο. Η σκιά είχε ήδη πέσει στην ανατολική πλευρά του μικρού κάβου στον οποίο περπατούσαμε, αλλά οι αμέτρητοι κολπίσκοι απέναντι, έτσι φωτισμένοι με το απογευματινό φως, μας έδειχναν πως ο ήλιος είναι ακόμα εκεί.
Και ξαφνικά, βγαίνουμε στη ράχη του κάβου, βλέπουμε τον ήλιο να θέλει ένα δεκάλεπτο ακόμα για να βυθιστεί στα δυτικά της Πύλου, βλέπουμε τον όμορφο Φάρο να κοιτάει προς τις Αφρικανικές ακτές, βλέπουμε και τη γαλλίδα καθισμένη σ’ένα βράχο να προσπαθεί με δυσκολία να χαρεί τη λάμψη του ηλίου που την τύφλωνε. Βρισκόμασταν επιτέλους στο νοτιότερο σημείο της Πελοποννήσου. Σαν το τέλος του κόσμου έμοιαζε! Πιάσαμε συζήτηση με το συμπαθητικό φαροφύλακα, αλλά και με τις γαλλιδές που τώρα είχαν πολλαπλασιαστεί, καθώς έφτασαν μετά από εμάς και οι φίλες της, οι οποίες προτίμησαν να μην τρέξουν. Ύστερα πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Φαγητό σε ταβερνάκι στο Οίτυλο, και για ύπνο σε μια ερημική παραλία που βρήκαμε κατηφορίζοντας νυχτιάτικα ένα μικρό άγνωστο μονοπάτι, κάτω από ένα χωριουδάκι μετά τον Πάλιρο. Έτσι τελειώσαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια μέρα που μας οδήγησε στο ψηλότερο (Προφήτης Ηλίας Ταϋγέτου), στο βαθύτερο (Σπήλαιο Διρού) και στο νοτιότερο άκρο της Πελοποννήσου. Ήταν η καλύτερη ημέρα εκδρομής που είχα έως τώρα!
Στα μέσα Μαΐου επισκεφθήκαμε την όμορφη Σαντορίνη για καταγραφές μονοπατιών με GPS. Σε συνεργασία με τον κ. Κώστα Ζαρόκωστα, ο οποίος έχει αναλάβει τις σηματοδοτήσεις των μονοπατιών, καταγράψαμε πολλά χιλιόμετρα διαδρομών, με σκοπό την παραγωγή χάρτη και τον εμπλουτισμό της σήμανσης με αποστάσεις και χρόνους.
Η διαδρομή που προτείνουμε είναι ένας πολύ ευχάριστος περίπατος στην καρδιά του Εθνικού Δρυμού Σουνίου, όπου θα δούμε το εντυπωσιακό βάραθρο του Χάους, στοές μεταλλείων του περασμένου αιώνα αλλά και τα πλυντήρια των αρχαίων μεταλλείων του Λαυρίου. Η εκκίνηση της διαδρομής βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό Άγιος Κωνσταντίνος, όπου υπάρχει άπλετος χώρος για στάθμευση. Το μονοπάτι ξεκινάει κάνοντας το γύρο του Χάους, ενός βαράθρου με βάθος 70 μέτρα. Το βάραθρο στην αρχαιότητα δεν υπήρχε, και υπάρχουν εικασίες πως πιθανότατα έπεσε καθώς η οροφή του αποσταθεροποιήθηκε από τις αρχαίες στοές που τη διαπερνούσαν. Πράγματι, αν κάποιος κοιτάξει προσεκτικά, θα δει τις τρύπες από τις στοές στη μέση των θεόρατων γκρεμών της βόρειας και της δυτικής πλευράς του βαράθρου. Τα αρχαία μεταλλεία είναι αυτά που χάρισαν στην Αθήνα τον πλούτο της και την έκαναν υπερδύναμη του τότε γνωστού κόσμου. Σ’ αυτά, χιλιάδες ήταν οι δούλοι που καθημερινά έμπαιναν στις στοές, συχνά χωρίς να βγουν ποτέ από αυτές.
Η διαδρομή συνεχίζει για λίγο πάνω στην άσφαλτο. Στην πρώτη στροφή του δρόμου, η θέα ανοίγει και διακρίνονται το Λαύριο, η Μακρόνησος, και στο βάθος η Τζια. Λίγο παρακάτω, αφήνουμε το δρόμο και εισερχόμαστε για μερικά μέτρα σε μικρό χωματόδρομο, που οδηγεί στον παλιό χτιστό δρόμο των μεταλλείων. Το τμήμα αυτό της διαδρομής είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Δεξιά και αριστερά φαίνονται οι αμέτρητες εξορύξεις των νεότερων μεταλλείων, που εκμεταλλεύονταν το Λαύριο από το 1864 μέχρι και τα τέλη του 20ου αιώνα. Ιδιαίτερα δε εντυπωσιακά είναι και τα φρεάτια εξαερισμού των στοών. Στη συνέχεια το μονοπάτι διασχίζει την άσφαλτο και περνάει από την δυτική πλευρά, όπου βρίσκονται τα ερείπια των κατοικιών των μεταλλωρύχων, με τις όμορφες σκουριασμένες πέτρες. Στέκουν εκεί για πολλά χρόνια, ρημαγμένα. Η εικόνα τους έχει κάτι το λυπηρό, αλλά και μια περίεργη ομορφιά.
Αφήνοντας τα σπίτια, η διαδρομή φτάνει στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας, με την πηγή. Από εκεί, άλλος ένας χωματόδρομος, μας οδηγεί στα αρχαία πλυντήρια των μεταλλείων. Στο δρόμο θα δούμε κι ένα όμορφο ασβεστοκάμινο. Ο χώρος των αρχαίων πλυντηρίων είναι περιφραγμένος, αλλά η πόρτα, (τι περίεργο!) είναι ανοικτή. Να διευκρινίσουμε πως πρόκειται για τα «κάτω» αρχαία μεταλλεία, καθώς τα «πάνω», που είναι προσβάσιμα από τον κεντρικό δρόμο είναι καλά περιφραγμένα. Στο χώρο αυτό θα δείτε εντυπωσιακές τεράστιες δεξαμενές νερού, οι οποίες τροφοδοτούσαν τα αρχαία πλυντήρια. Στο χώρο έχουν γίνει ανασκαφές, οι οποίες αποκάλυψαν και μια αρχαία μπανιέρα, στο σπίτι του ιδιοκτήτη των μεταλλείων!
Powered by Wikiloc
Προτείνουμε ανεπιφύλακτα αυτήν την μονοήμερη εξόρμηση από την Αθήνα στα Δυτικά Γεράνεια Όρη (Ακρωτήριο Ολμιών). Προσφέρει απαράμιλλη θέα προς τον Κορινθιακό και το Σαρωνικό, καθώς και προς όλα τα γύρω βουνά. Η διαδρομή ξεκινάει από το χωριό Πίσια, κάπως απότομα στην αρχή, αλλά σύντομα αρχίζουν αλλεπάλληλα “μπαλκόνια” και πανέμορφα οροπέδια. Καθώς ανηφορίζουμε ομαλά προς την κορυφή Πίντιζα (1032 μ.) υπάρχουν πολλές πηγές, ένα ρεματάκι καθώς κι ένα περιφραγμένο κτήριο αναφερόμενο ως “καταφύγιο”. Από την κορυφή, με κιάλια, μπορεί κανείς να δει ανθρώπους να διασχίζουν τις γέφυρες του ισθμού! Και βεβαίως η χιονισμένη Ζήρεια (Όρος Κυλλήνη) κλέβει την παράσταση στο βάθος. Επίσης, ο Ακροκόρινθος, το αρχαίο κάστρο της Κορίνθου φαντάζει τόσο μικρό…
Γεράνεια Όρη
Τα Γεράνεια είναι οροσειρά η οποία εκτείνεται από την ανατολική Κορινθία μέχρι τη δυτική Αττική. Είναι πιθανότατα ένα από τα ομορφότερα βουνά πλησίον της Αθήνας. Ψηλότερη κορυφή τους είναι το Μακρυπλάγι, στα 1369 μ. Τα Γεράνεια είναι καταφύγιο για φυτά και ζώα. Η πανίδα τους χαρακτηρίζεται από μικρά θηλαστικά (τσακάλια, αλεπούδες, λαγοί κ.ά.) καθώς και πτηνά μεταξύ των οποίων και αετοί. Η βλάστηση χαρακτηρίζεται από τη χαλέπιο πεύκη, την κεφαλληνιακή ελάτη και τις δρύες. Η θαμνώδης βλάστηση δε, μετράει πάνω από 950 είδη και υποείδη, εκ των οποίων πολλά είναι σπάνια. Τα πλατάνια (στα χαμηλότερα υψόμετρα) οι βελανιδιές, οι μυρτιές και τα πουρνάρια έχουν κι αυτά τη θέση τους στο βουνό. Ειδικά τα πουρνάρια και οι κάποιοι μοναχικοί κέδροι σχηματίζουν πολύ όμορφες και αστείες μορφές. Τα Γεράνεια ανακηρύχθηκαν προστατευόμενη περιοχή NATURA 2000.
Από γεωλογικής απόψεως, τα Γεράνεια έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αποτελούνται από τα παλαιότερα πετρώματα της ευρύτερης περιοχής της Κορίνθου, κυρίως ασβεστόλιθο, ο οποίος διακόπτεται από ηφαιστειακά πετρώματα. Η ηλικία τους είναι Περμίου, δηλαδή 230-285 εκατομμύρια χρόνια από σήμερα. Τα Γεράνεια Όρη οφείλουν το όνομά τους, στους γερανούς που οδήγησαν τον Μέγαρο σε αυτά, για να σωθεί κατά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα (μυθολογία). Κατά τον Παυσανία, Γερανία ονομαζόταν η χερσαία απόληξη των Μεγάρων που μοιάζει με λαιμό γερανού. Στα Γεράνεια όρη πηγάζουν τα νερά του γνωστού νερού Λουτρακίου.
Powered by Wikiloc
Στα τέλη Φεβρουαρίου, εξερευνήσαμε την περιοχή Ντούκα Υμηττού με σκοπό την ανίχνευση της αρχαίας Σφηττίας Οδού. Η περιοχή απ’όπου διερχόταν η Σφηττία οδός βρίσκεται ανάμεσα στους λόφους του Προφήτη Ηλία και του Μαυροβουνίου. Η Σφηττία, σύμφωνα με πληροφορίες, ανέβαινε ομαλά τις πλαγιές, και περνούσε το διάσελο Σταυρός, και κατέληγε από την πλευρά της Αθήνας. Η αναζήτηση ήταν αρκετά δύσκολη καθώς όχι μόνο η βλάστηση είναι πολύ πυκνή, αλλά οι παλαιότεροι, φαίνεται πως κατέστρεψαν το αρχαίο μονοπάτι για να χρησιμοποιήσουν τις πέτρες για πεζούλες. Σε κάποια σημεία πάντως είναι εμφανές το αρχαίο μονοπάτι, και, δεδομένης της μορφολογίας των δύο πλαγιών, η χάραξη που βρήκαμε είναι πιθανότατα η αρχαία. Το μονοπάτι θα αναδειχθεί σύντομα.