Κατηγορία: Αρθρογραφία

Αγαπώ τον τουρισμό γιατί αγαπώ τη φιλοξενία. Όμως με τον τουρισμό δεν βρεθήκαμε στα θρανία, τουλάχιστον όχι μέχρι σήμερα. Αγαπώ το δημόσιο χώρο, το κοινό, αυτό που δεν μου ανήκει και δεν μπορώ να κάνω ότι θέλω. Και κάθισα στα θρανία γι’ αυτό. Και θέλει εκτός από γνώσεις και πολιτική. Από αυτή που λείπει σήμερα, με όραμα, με πρόταση, με σχεδιασμό. Από τη πρώτη στιγμή στα Μονοπάτια της Ελλάδας οι απαιτήσεις και τα ερωτήματα κινούνται γύρω από τα χλμ. Πόσα χλμ θα είναι το δίκτυο πεζοπορικού τουρισμού; Πόσο πάει το χλμ; Κανένας δεν με ρώτησε ποτέ πόσα φέρνει το χλμ; Κανένας δεν διερωτάται, και μάλλον όλοι συμπληρώνουν το σχετικό πεδίο του ΕΣΠΑ για την οικονομική βιωσιμότητα με καμία γνώση για το αν αξίζουν τα χλμ αυτά. Ή για τι άλλο αξίζουν. Είναι και το οικολογικό του πράγματος. Είναι φυσιολατρικός τουρισμός, είναι έργο με σχεδόν καμία επίπτωση στο περιβάλλον (εξαιρούνται τερατώδη έργα πλακοστρώσεων, αλουμινό-κατασκευών κα) και είναι μόδα. Σε μια χώρα που οι ίδιοι οι κάτοικοι της δεν αγοράζουν πακέτα πεζοπορικού τουρισμού. Η δε πεζοπορία είναι αντικείμενο παραδοσιακά των Προσκόπων, των Οδηγών και των Πεζοπορικών – Ορειβατικών Συλλόγων και αποτελεί εκδρομή/απόδραση και όχι τουρισμό. Είναι ταυτόχρονα και αναπτυξιακό έργο… Έτσι με τα χλμ με πιάνει φαγούρα ιδίως όταν από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου αρχίσει το άθροισμα των χλμ των απανταχού διαδρομών που όλοι ξέρουν αλλά κανείς δεν έχει περπατήσει. Το κράτος, προσπαθώντας να μαζέψει τα χλμ, τα έργα που γίνανε (γίνανε άραγε;), το πλούτο των μονοπατιών κ.α. εξέδωσε το 2017 μια Υπουργική Απόφαση με τίτλο «Καθορισμός τεχνικών προδιαγραφών χάραξης, σήμανσης, διάνοιξης και συντήρησης των ορειβατικών – πεζοπορικών μονοπατιών» για την οποία έχουν γίνει ήδη 2 τροποποιήσεις και έχει εκδοθεί μια εγκύκλιος. Ακόμα και σήμερα διαφημίζονται μονοπάτια που το τοπικό (και έχων την αρμοδιότητα) δασαρχείο καμία χάραξη δεν διαθέτει. Για ποιο λόγο ρωτάω;

Άρθρο της Χριστίνας Κονταξή, μέλους της Paths of Greece στο περιοδικό Απλωταριά της Χίου. Ο τουρισμός φύσης σύμφωνα με το Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης για τον Τουρισμό ή ο τουρισμός υπαίθρου έτσι όπως αναφέρεται από το 2013 αποτελεί εκείνη την ειδική μορφή τουρισμού που ο επισκέπτης έρχεται σε επαφή με τη φύση και την ύπαιθρο. Ποια όμως είναι εκείνα τα στοιχεία της φύσης ή/και της υπαίθρου που μπορούν να συνεισφέρουν ως υπηρεσία τουρισμού και ποια η σύνδεση τους με τη βιοποικιλότητα; Με σκοπό την αποτελεσματική διατήρηση της βιοποικιλότητας, ως πολύτιμου, αναντικατάστατου και σπουδαίας σημασίας εθνικού κεφαλαίου εκδόθηκε το 2011 ο νόμος της βιοποικιλότητας. Με το νόμο αυτό τέθηκαν όροι όπως η απαγόρευση της αποκομιδής, συλλογής, κοπής, εκρίζωσης, κατοχής, εμπορίας, βλάβης, καταστροφής και μεταφοράς δειγμάτων κάθε είδους (χλωρίδας – πανίδας) και περιγράφηκε η διαδικασία έκδοσης σχετικών αδειών. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος είναι υπεύθυνο για την κατάρτιση οδηγών αναγνώρισης των κυριότερων ειδών χλωρίδας, πανίδας και άλλων ομάδων οργανισμών. Αυτοί οι οδηγοί χρησιμεύουν και στις αρμόδιες αρχές και τελωνεία όλης της χώρας, ώστε να διευκολύνουν το έργο του εντοπισμού των συναφών εγκληματικών πράξεων, όπως χαρακτηρίζονται οι ανωτέρω πράξεις σύμφωνα με τη νομοθεσία. Από το 2011 η επιστήμονας κα Μεντέλη, μέσα από την έρευνα της, που έγινε για πρώτη φορά στη χώρα μας, σχετικά με την εμπορία ελληνικών ενδημικών φυτών μέσω διαδικτύου, έδειξε ότι για κάθε ένα από τα 1.415 ελληνικά ενδημικά φυτά, εντοπίστηκαν 588 περιπτώσεις εμπορίας από 73 φυτώρια, στην Ευρώπη, τη Β. Αμερική και την Αυστραλία. Οι περιπτώσεις αυτές αφορούν 145 είδη, δηλαδή το 10% της ενδημικής χλωρίδας της χώρας. Εμπορία ειδών πανίδας έχει καταγραφεί εδώ και πολλά χρόνια και πλήθος δημοσιευμάτων υπάρχουν στον τύπο για το εμπόριο χελωνών, φιδιών, πουλιών και άλλων ειδών από κατασχέσεις τους στα σύνορα της χώρας. Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι εκείνα τα είδη

Τοποθέτησή μας σε σχέση με το σχέδιο Υπουργικής Απόφασης “Καθορισμός τεχνικών προδιαγραφών χάραξης, σήμανσης, διάνοιξης και συντήρησης των ορειβατικών – πεζοπορικών μονοπατιών” του Υπουργείου Περιβάλλοντος. Γενική τοποθέτηση επί της Υ.Α. από την Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση “Μονοπάτια της Ελλάδας”. Η ανάγκη οργάνωσης του θέματος των μονοπατιών σε κρατικό επίπεδο είναι επιτακτική. Θεωρούμε πως το σχέδιο είναι μια καλή βάση για συζήτηση, αλλά χρειάζεται πολύ πιο διεξοδική δουλειά, από πολλούς φορείς και οργανώσεις του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, ώστε να καταλήξει σε μορφή και κατευθύνσεις που θα είναι χρήσιμες για τη Χώρα και τον τουρισμό της. Οι γενικότερες προτάσεις μας είναι οι κάτωθι (κάνουμε και ξεχωριστό σχολιασμό επί των άρθρων): 1) Θεωρούμε απολύτως απαραίτητο να εμπλακούν στη συζήτηση και στη δημιουργία πλαισίου για τα μονοπάτια τα Υπουργεία Τουρισμού και Πολιτισμού, τα οποία έχουν εξίσου, ίσως και περισσότερη ευθύνη, σχετικά με το θέμα. Ειδικά το Υπουργείο Τουρισμού, ήδη από τον Ιούλιο του 2007 είχε δημοσιεύσει την “Πρόταση Πολιτικής για την Ανάπτυξη των Μονοπατιών στην Ελλάδα” (εφ’ εξής ΕΟΤ, 2007), η οποία βρίσκεται στο διαδίκτυο εδώ: http://goo.gl/XK5cKf) 2) Θεωρούμε επίσης αναγκαίο να εμπλακούν στη συζήτηση άλλοι δημόσιοι ή ιδιωτικοί φορείς οι οποίοι έχουν δραστηριοποιηθεί στο χώρο των μονοπατιών τα τελευταία χρόνια. 3) Να υπάρξει σαφής διαχωρισμός και διαφορετική αντιμετώπιση μεταξύ ορειβασίας και πεζοπορίας. Η ορειβασία αφορά σε συγκεκριμένο κοινό, και από τον ίδιο τον όρο που την περιγράφει αφορά στα “όρη”. Αντίθετα, η πεζοπορία έχει να κάνει με διαφορετικά κοινά (η πρόσβαση σε ένα μονοπάτι μπορεί να ενδιαφέρει εξίσου ένα τουρίστα “ήλιου και θάλασσας” ή κάποιον που συμμετέχει σε κάποιο συνέδριο, με έναν επισκέπτη φυσιολατρικού τουρισμού ή οικοτουρισμού. Μπορεί να μην είναι βασικό κίνητρο για τους πρώτους, αλλά συμβάλλει στη διαμόρφωση της “θετικής εμπειρίας” που αποκομίζει ο επισκέπτης, η οποία είναι και το ζητούμενο στην παγκόσμια τουριστική κοινότητα. (ΕΟΤ, 2007). 4) Ο σχεδιασμός των

Σχόλιο επί του νέου νομοσχεδίου για την Κοινωνική Επιχειρηματικότητα (κατατέθηκε στη διαβούλευση του νέου νομοσχεδίου): “Η Κοιν.Σ.Επ. “Μονοπάτια της Ελλάδας” στα πλαίσια της διαβούλευσης του σχεδίου νόμου «Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία και ανάπτυξη των φορέων της» τάσσεται ενάντια στο άρθρο 7 παράγραφος 9 το οποίο τερματίζει την λειτουργία της (για το νομοσχέδιο πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο: ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ). Είναι προφανής και επιθυμητή από κάθε νέο σ’ αυτή τη χώρα η εξαρτημένη και μισθωτή εργασία. Δυστυχώς όμως η ελληνική πραγματικότητα είναι διαφορετική: η μη εξαρτημένη εργασία συνεισφέρει πολλαπλά και αποτελεί ίσως το μοναδικό όπλο των νέων προκειμένου, εργαζόμενοι σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς, να εξασφαλίζουν από διαφορετικές πηγές τα προς το ζην και να ανταπεξέρχονται στις ασφαλιστικές και φορολογικές υποχρεώσεις των ελεύθερων επαγγελματιών. Όταν αυτό μπορεί να συμβεί και με συνεταιρισμό ελεύθερων επαγγελματιών στον κοινωνικό χώρο, τότε έχει πολλαπλάσιο αντίκτυπο όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην κοινωνία. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν έχει ληφθεί υπόψη στο σχέδιο νόμου, το οποίο επιπλέον εναντιώνεται στο παραπάνω σκεπτικό. Οι Κοιν.Σ.Επ. δεν αποτελούν κατ’ ανάγκη εμπορικά καταστήματα, στα οποία απαιτείται η καθημερινή παρουσία υπαλλήλων. Η Κοιν.Σ.Επ. “Μονοπάτια της Ελλάδας” εργάζεται στη φύση της Ελλάδας, στην κατεύθυνση του πεζοπορικού τουρισμού, δεν διαθέτει δηλαδή εμπορικό κατάστημα. Ως εκ τούτου τα όσα το άρθρο 7 παράγραφος 9 πιθανώς προσπαθεί να αντιμετωπίσει, τελικά πλήττουν ανεπανόρθωτα και την Κοιν.Σ.Επ. “Μονοπάτια της Ελλάδας”. Κυρία Υπουργέ, σας παρακαλούμε όπως επανεξετάσετε το άρθρο και σκεφτείτε σοβαρά το αποτέλεσμα που θα έχει η εφαρμογή του σε όλους εμάς τους νέους που προσπαθούμε σε αυτή τη χώρα να επιχειρήσουμε βιώσιμα και με κοινωνικούς όρους. Προτείνουμε στο νομοσχέδιο να υπάρχει πρόβλεψη για εκείνα τα μέλη των Κοιν.Σ.Επ. που είναι ήδη ελεύθεροι επαγγελματίες, δηλαδή να επιτρέπεται η ανάθεση έργου που αφορά στους τομείς δραστηριότητας της Κοιν.Σ.Επ. σε μέλη της, όχι όμως σε μη μέλη ή τρίτους. Είναι

Στην Ελλάδα, τις περισσότερες φορές, τα μονοπάτια φροντίζονται και σηματοδοτούνται από τους κατά τόπους ορειβατικούς ή πεζοπορικούς συλλόγους. Η συμβολή των συλλόγων είναι ιδιαίτερα σημαντική, και αν υπάρχουν μονοπάτια στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, είναι χάρη στην προσπάθεια αυτών των ανθρώπων. Όπου δεν υπάρχουν όμως, ή όπου η δραστηριότητα των συλλόγων είναι περιορισμένη, δυστυχώς η συντήρηση των μονοπατιών είναι ελλειπής έως και ανύπαρκτη. Και η συντήρηση, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα ενός μονοπατιού. Πόσες φορές είδαμε υπέρογκα χρηματικά ποσά να σπαταλλώνται στην κυριολεξία για την κατασκευή δικτύων μονοπατιών, τα οποία μετά από λίγα χρόνια ρήμαξαν, καθώς κανείς δεν τα φρόντιζε… Το μονοπάτι δεν είναι μια πολυτέλεια αναψυχής, είναι μια επένδυση ποιοτικού τουρισμού, που μπορεί να αποφέρει κέρδη πολλαπλάσια του κόστους κατασκευής και συντήρησης. Βήμα 1: Η απάντηση στο πρόβλημα αυτό είναι η αντιμετώπιση της δημιουργίας ενός δικτύου μονοπατιών ως “επένδυσης”. Ελέγχουμε δηλαδή το κατά πόσο τα μονοπάτια που πάμε να κατασκευάσουμε θα έχουν “πελάτες”, δηλαδή περιπατητές. Αυτό εξαρτάται από τη συνολική αισθητική των μονοπατιών, των μνημείων που επισκέπτονται και της προσβασιμότητάς τους. Επίσης, τα μονοπάτια θα πρέπει να είναι σε γενικές γραμμές εύκολα στο περπάτημα και μικρού μήκους (έως 10km) ώστε το εν δυνάμει κοινό τους να είναι μεγαλύτερο. Βήμα 2: Εάν ανταποκρίνονται στα στοιχεία αυτά, σχεδιάζουμε προσεκτικά το συνολικό δίκτυο και επιλέγουμε τις διαδρομές που θα αποτελέσουν τα πρώτα μονοπάτια για σηματοδότηση (συνήθως οι καλύτερες διαδρομές). Η σήμανση σχεδιάζεται προσεκτικά, και απαιτεί μεγάλη εμπειρία, καθώς η τοποθέτηση της σήμανσης, όσο κι αν φαίνεται, δεν είναι εύκολη, όταν έχεις γνώμονα την ασφάλεια, την αισθητική (λιγότερη όχληση), και την ορθή επιλογή των υλικών. Παράλληλα, πρέπει να υπάρξει επικοινωνία με τους κατοίκους της περιοχής, και δη με τους επιχειρηματίες της διαμονής και της εστίασης. Οι άνθρωποι αυτοί θα έχουν να κερδίσουν πολλά από την ύπαρξη ενός δικτύου μονοπατιών, και σίγουρα θα θέλουν να